Eiginfjárkröfur og Íslandsálag

Rætt var við Ingvar Haraldsson, greininga- og samskiptastjóra SFF, í ViðskiptaMogganum um eiginfjárkröfur á íslenska banka en vaxandi umræða hefur verið bæði hér á landi og alþjóðlega um regluverk í kringum fjármálastarfsemi, þar með talið eiginfjárkröfur.
Í fréttinni kemur fram að svokallað vogunarhlutfall íslenskra banka, sem sé áþekkt hefðbundnu eiginfjárhlutfalli, sé meira en tvöfalt hærra en að meðaltali í ESB, eða um 13% hér á landi miðað við 5,9% að meðaltali innan ESB.
Í umfjölluninni er einnig vísað til nýlegra ábendinga Alþjóðagjaldeyrissjóðsins um að á næstu misserum kunni að skapast svigrúm til að lækka eiginfjárkröfur hér á landi.
Þá kemur einnig fram að ráðgert sé að munur á eiginfjárkröfum milli Íslands og annarra Evrópuríkja lækki lítillega með innleiðingu svokallaðra CRR III-bankapakka hér á landi sem taka eiga gildi síðar á árinu þó Ísland muni áfram skera sig úr í þessum samanburði.
„Óumdeilt er að Ísland þarf á sterkum og öflugum fjármálafyrirtækjum að halda. Engu að síður kemur fram í Hvítbók um framtíðarsýn fyrir fjármálakerfið frá 2018 að hárri eiginfjárbindingu fylgi kostnaður þar sem það eigið fé er dýrari fjármögnun en lánsfé,“ segir Ingvar við ViðskiptaMoggann en tekur fram að ákvarðanir um kjör útlána séu ávallt í höndum hvers lánveitanda fyrir sig.
„Hagfræðin segir okkur að kostnaður af þessum kröfum skiptist í einhverjum hlutföllum milli viðskiptavina og eigenda bankanna sem í báðum tilfellum eru að verulegu leyti íslenskur almenningur enda á almenningur bæði beint og í gegnum ríkið og lífeyrissjóði stærstan hluta íslensku bankanna,“ bætir Ingvar við.
Í fréttinni er vitnað til nýlegrar skýrslu Intellecon fyrir SFF þar sem kemur fram að svokallað Íslandsálag, sökum hærri eiginfjárkrafna, sértækra skatta og óvaxtaberandi bindiskyldu á innlenda banka kunni að nema allt að 0,96%-1,15% ofan á útlánsvexti, þar sem eiginfjárkröfurnar vegi þyngst. Samkvæmt skýrslunni kann álagið að vera breytilegt eftir tegundum lána, yfir tíma og milli lánveitenda og þá sé ákvörðun um kjör ávallt í höndum hvers lánveitenda fyrir sig.